İster televizyonda ister filmde olsun, kötü adamı seviyoruz.
Kişi ne kadar bencil, güce susamış ya da açgözlü olursa olsun, çoğumuz hala karanlık taraflarından etkileniyoruz; bunun nedeni, bazılarının kurtarıcı bir niteliğe sahip olabileceğinden şüphelenmemiz.
Aslında, Michigan Üniversitesi’nde yapılan yeni bir araştırmaya göre, hem yetişkinler hem de çocuklar, kötü adamların içsel olarak iyi olduğunu, kahramanların içsel olarak kötü olduğundan daha sık bildirdiler.
UM psikoloji doktora öğrencisi ve çalışmanın baş yazarı Valerie Umscheid, “Başka bir deyişle, insanlar kötü adamın dışsal davranışları ile içsel, gerçek benliği arasında bir uyumsuzluk olduğuna inanıyor ve bu, kötü adamlar için kahramanlardan daha büyük bir boşluk olduğuna inanıyor” dedi.
İçeride, kötü adamlar dışarıdan göründüğünden biraz daha az kötüyken, kahramanlar içeride ve dışarıda tamamen iyi adamlardır.
Umscheid ve meslektaşları, bireylerin kötülük yapanlar tarafından gerçekleştirilen antisosyal eylemleri nasıl anlamlandırdığını belirlemek için 434 çocuk (4-12 yaş) ve 277 yetişkinle üç çalışma yürüttü.
Katılımcıların Disney’in “Küçük Deniz Kızı”ndaki Ursula’sı ve Pixar’ın “Oyuncak Hikayesi”ndeki Woody’si gibi tanıdık ve yeni kurgusal kötü adamlar ve kahramanlar hakkındaki yargılarına odaklandılar.
Çalışma 1, çocukların kötü adamların eylemlerini ve duygularını büyük ölçüde olumsuz olarak gördüklerini ortaya koydu.
Bu, çocukların insanları iyi olarak yargılama konusundaki iyi belgelenmiş eğilimlerinin, kötülüğün aşırı biçimlerini takdir etmelerini engellemediğini göstermektedir.
2. ve 3. Çalışmalar, çocukların ve yetişkinlerin, kahramanların ve kötü adamların ahlaki karakterleri ve gerçek benlikleri hakkındaki inançlarını, bir karakterin içinde nasıl hissettiği, bir karakterin eylemlerinin kendi gerçek benliğini yansıtıp yansıtmadığı ve bir karakterin gerçek benliğinin olup olmadığı da dahil olmak üzere bir dizi birbirine yakın kanıt kullanarak değerlendirdi. zamanla değişebilir.
Bu ölçümler genelinde araştırma, hem çocukların hem de yetişkinlerin kötü adamların gerçek benliklerini sürekli olarak kahramanlardan çok daha kötü ve çok daha olumsuz olarak değerlendirdiklerini gösterdi. Aynı zamanda araştırmacılar, değerlendirmelerde bir asimetri de tespit etti; burada kötü adamların, dışsal davranışlarından farklı bir gerçek benliğe sahip olma olasılığı kahramanlara göre daha yüksekti.
